कविता

'म एउटा सडक'

हल्लाहरू बिनाको शहर
कोलाहल बिनाको बस्ती
हिजो र अस्ति भन्दा फरक परिवेशबीच
म, आवाजविहीन एउटा सुनशान सडक
अनगिन्ती मृत्यु बोकेर
पर .......पर ........दौडिरहेछु

मेरा वरिपरिका निरस अनि नाङ्गो रुखहरू
मलामी बनेर
शोक धून सुसेल्दै
हल्लाउँछन् बिदाईका पातहरू

मैले ओढेको आकाश
र टेकेको धर्ती चिच्याउँदै रुन्छन्
स्तब्ध छन् तारा जून

दृश्य उही छ, हेराई उही छ
खोलानाला र ताल तलैया सबै,
सबै उस्तै छन्
मात्र मृत्युका छायाँहरू
बढेका छन् आकाशमा

लाग्छ !
मृत्यु आफै चिसो भैसकेको छ
ऊ मान्छेका ताता छाती टेकेर
आफैलाई तताउन चाहन्छ

जीवन र जगत फ़ेरिएपछि
चिस्सिएका मान्छेहरू
आफ्नो मलामी आफै बनेर गैरहेकाछन्
एक्लै पर.… पर….

मात्र थोपा थोपा आँसु झार्दै
श्रदान्जली अर्पण गरिरहेछन्
जिउँदाहरू बन्द कोठाबाट

उनीहरूको अघि
रोकिएकोछ समयको गति
अनौठो शोकधून बीच

म सडक,
अनिँदोछु सदियौंदेखि
अनभिज्ञ छु ती लाखौं चित्कारहरूदेखि
जुन, सल्बलाउँछन् मेरो नजिक
चिसो पदचापहरूले
टेक्दै मेरो तातो छाती

थाहा छैन, कहाँ जाँदैछु म
यो अनौठो शोकधून पछ्याउंदै
सन्तानले छुन नमिल्ने लास बोकेर
पर.....पर......

लाग्छ ! सारा युग उचालेर सारिरहेछु
एक ठाउँबाट अर्को ठाउँ

हिजो सारेको युग र आज सारेको युग
कुन चाँही तेज दौडिरहेछ ?
जपेर राम नाम सत्य हो .......

जानु काम्बाङ्ग लिम्बू
ताप्लेजुङ्ग, (हाल: युके)