FREE NEPAL:Global Network of Nepali Literature

कविता
बाटो र परिवेश

- मधु माधुर्य

एउटा सोझो बाटो यहीँबाट जान्छ
र सबैभन्दा भोको झुप्रोको छातीमा लात्ती बजार्छ
एउटा कालो पीच सडक यहीँबाट जान्छ
र मन्त्रालयहरुमा षडयन्त्रका
फायल टेवुलहरूमा पुर्योउँछ

हामी पो युगौँदेखि यहीँ छौँ
एउटा चोरबाटो यहीँबाट जान्छ
र सिंहदरबारभित्र पस्छ
र अजङ्गको ढोका बन्द हुन्छ
र अग्लो पर्खालभित्रबाट
गाउँ घर झुपडीहरू देखिन छोड्छ
कठै मेरा गाउँहरू...

र पुराना सबै बाटाहरुको
विनिर्माण सपना देखिरहेछु
यस्तो परिवेशमा -

हाइकु
-मधु माधुर्य

बैगुनी जात -
ढुंगाको छाती /मन
दुख्नै छाड्यो

पानीको फोका -
खुशीको स्वरूप हो ?
कहाँ हरायो ?

प्रेमको फूल
झरी गएछ कतै
सम्झना बाँकी !

साउने झरी
परेलीमा बसेजस्तो
मोती बरर !

हुरी सुसेल्छ :
-"के छ नी मुटुभरी ?
- तातो रगत !

कविता:
सकाउनै लागिएको देशको
नसकिने कविताहरु ...
- मधु माधुर्य

इतिहास पढ्दा
गर्वले छाती फुल्नु पर्ने हो
रहर / कौतुहलको आँखा खुल्नु पर्ने हो
अतितको क्यानभासमा भविष्यको आनन्द सल्बलाउनु पर्ने हो ...
......

पर्वै-पर्वको रक्तिम र अन्यायहरुको पीत-शृंखला -
थोरै पुर्णे र धेरै औंशीहरुको अभिव्यक्तिजस्तो
'मेरो देशको भयावह इतिहास' पढ्न सक्दिन
चोर र डाकारुपी शासकहरुको हर्कत सम्झंदै
मेरो देशको विभत्स इतिहास लेख्न पनि सक्दिन

कविता

विचक्र
- मधु माधुर्य

झुल्केको घाम -
अनवरत डुलिरहन पाउँदैन आकाशमा
साँझपख ओइलाउँछ निस्तेज बनेर
उतै क्षितिजतिर गर्ल्याम्म खस्छ र बिलाउँछ ....

फक्रेको फूल -
सँधैभरि फ़ुलिरहन सक्दैन आफ्नो बोटमा
केहि दिनमै ओइलाउँछ रंगहिन /सुगन्धहिन बनेर
धरतीको न्यानो काखमा प्वाक्क खस्छ र सकिन्छ

ईश्वररुपी मान्छे -
संधैभरी बाँचिरहन सक्दैन आफ्नो जीवन
केहि दशकमै उमेर छिप्पिएर वा नाछिपिंदै
प्राणपखेरु उडेर धरतीमा खरानी हुन्छ र ईहलीला इति हुन्छ